Tehnička voda je veoma širok i slobodan termin za vodu koja nije za piće ali se može koristiti za pranje, čišćenje, kao sirovina u industriji može služiti u preradi nekih vrsta hrane (poput proizvodnje vode u bocama (kroz prečišćavanje) i kao sirovina za termičke obrađene namirnice takođe posle prečišćavanja) te za navodnjavanje, bazene, zalivanje bašti...
Slobodan pojam u tom smislu jer obuhvata recimo destiliranu vodu i vodu iz recimo relativno čiste reke (koja nije zagađena ljudskom aktivnošću i hemikalijama i ima mali postupak čvrstih suspenzija odnosno nije mutna).
U dosta slučajeva pod taj termin se stavlja i voda koja se može upotrebiti za piće posle termičke obrade, međutim u takvim slučajevima izvor takvih voda (bio on prirodni izvor, bunar...) obično je naznačen kao takav.
S druge strane kristalno čisto više nije tehnička voda. Vode iz velikih ili sedentarnih reka, zagađena voda hemikalijama ili biološki, voda koja je već u postrojenjima, voda u neglaziranim ili nezaštićenim (bez zaštitnog premaza) metalnim tankovima ili plitke sedentarne vodene površine (bare, mala plitka jezera, slepi meandri reka i slično, odnosno sve vodene površine koje primaju vodu dotokom ali je gube samo preko isparavanja) takođe ne spadaju u tehničku vodu. U principu svaka voda koja je mutna, sadrži veliku koncentraciju bioloških aktivnih hemikalija (otrova, soli, metala itd.) Te biološka aktivna voda (sadrži veliku količinu mikroskopskih organizama, patoloških ili drugih bakterija, protozoa ili sličnog) nije tehnička voda.
Tehnička voda i bunari
Tehnička voda i bunari. U principu svaki izvor vode pa i najčišći planinski izvori su tehnička voda, odnosno legalno gledano (iako se ne karakterišu kao tehnička voda) nisu za piće dok se ne obrade na propisan i pravilan način.
Kada govorimo o tehničkoj vodi mislimo i na bunare i kada je u pitanju vodosnabdevanje stanovništva, kod podzemne vode zahvaćene bušenim bunarom na većim dubinama (koje ne zahvataju pripovršinske vode) jedini tretman koji se radi je hlorisanje.
